Gimnazjum Grębocice

PROJEKT ZAGOSPODAROWANIA TERENU ORAZ PROJEKT ARCHITEKTONICZNO-BUDOWLANY GIMNAZJUM – GRĘBOCICE, UL. SZKOLNA

Inwestor: Gmina Grębocice, ul. Głogowska 3, 59-150 Grębocice
Projekt: 2011 • Użytkowanie: 2015

Skala i liczby
  • Powierzchnia działki: 8 900,00 m²
  • Powierzchnia zabudowy: 2 493,79 m²
  • Kubatura: 22 915,97 m³
  • Powierzchnia użytkowa: 3 907,36 m²
  • Wymiary maks. budynku: 87,18 × 32,48 m
  • Uczniowie: 360 (14 sal dydaktycznych: 6 parter, 8 piętro)

Idea i układ
Szkołę zaprojektowali architekci jako obiekt atrialny z zadaszonym wewnętrznym atrium. Układ w planie jest czytelny, a sercem budynku staje się jasna, centralna przestrzeń, która porządkuje kierunki ruchu i integruje społeczność. Dwie strefy różnią się wysokością: część szkolna jest dwukondygnacyjna, a blok z aulą i świetlicą – jednokondygnacyjny. Dzięki temu bryła dobrze „siada” w skali okolicy, a wewnątrz łatwo się odnaleźć.

Wejście i komunikacja
Przy wejściu głównym zaprojektowano hol dwukondygnacyjny z otwartą klatką schodową i dźwigiem panoramicznym. Obok znajdują się portiernia i zespół szatniowy z indywidualnymi szafkami dla wszystkich 360 uczniów. Taka logika porządkuje poranny ruch i skraca trasy. To standard, który architekci stosują w budynkach o intensywnym użytkowaniu.

Program dydaktyczny
Na parterze przewidziano 6 sal z bezpośrednim dostępem do zaplecza, a na piętrze 8 sal z funkcjonalnym rozmieszczeniem pracowni. Pomiędzy salami na północy i południu powstały tarasy rekreacyjno-edukacyjne dostępne z korytarzy. To proste rozszerzenie przestrzeni dydaktycznej: miejsce na doświadczenia, ciche czytanie lub zajęcia na świeżym powietrzu. Takie rozwiązania architekci wprowadzają, gdy szkoła ma żyć nie tylko w salach.

Strefy wspólne
Część z aulą i świetlicą działa jak elastyczny moduł wydarzeń: akademie, zebrania, warsztaty. Atrium spina blok dydaktyczny i strefę wspólną, a jego zadaszenie stabilizuje akustykę i doświetlenie. W atrium mieszczą się czytelne miejsca odpoczynku oraz ekspozycji prac uczniów. To naturalny „rynek szkoły”, który architekci ustawili w centrum, a nie na marginesie.

Administracja i zaplecze
Przy wejściu głównym od strony południowej ulokowano pokój nauczycielski z sekretariatem, sanitariatami dla kadry, archiwum i pomieszczeniami dyrekcji. Bliskość holu wejściowego ułatwia kontakt z rodzicami i nadzór nad ruchem. Zaplecze porządkowe i techniczne rozmieszczono przy trzonach komunikacyjnych, by obsługa nie przecinała głównych korytarzy – to codzienna ergonomia, na którą architekci zwracają uwagę od pierwszego szkicu.

Dostępność i bezpieczeństwo
Dźwig, szerokie biegi schodów, bezprogowe przejścia i czytelne piktogramy prowadzą przez budynek bez barier. Ewakuacja opiera się na prostych, krótkich biegach do zewnętrznych wyjść. Podział na strefy pozwala prowadzić równolegle funkcje szkolne i wydarzenia w auli, bez mieszania strumieni uczniów i gości. To praktyka, którą architekci uznają za podstawę w obiektach edukacyjnych.

Światło i materiały
Sale mają długie, łatwe do umeblowania ściany i równomierne doświetlenie. W częściach wspólnych zastosowano trwałe okładziny i logiczne odwodnienia posadzek. Zadaszenie atrium ogranicza przegrzewanie i poprawia komfort akustyczny. Rozwiązania są proste, bo takie najlepiej się sprawdzają – to konsekwencja podejścia, które architekci cenią w budynkach szkolnych.

Zagospodarowanie terenu i infrastruktura
Projekt objął układ drogowy i techniczny: zjazdy, miejsca krótkiego postoju, zatoczki dla autokarów, stojaki rowerowe, oświetlenie oraz zieleń porządkującą przestrzeń. Chodniki prowadzą najkrótszą trasą do wejścia, a dojazdy techniczne nie kolidują z ruchem uczniów. Takie uporządkowanie terenu pozwala szkole działać płynnie w godzinach szczytu.

Dlaczego to działa
  • Atrium jako centrum życia szkoły i naturalny węzeł orientacji.
  • Tarasy edukacyjne – dodatkowa, użyteczna przestrzeń bez skomplikowanych rozwiązań.
  • Czytelny podział stref – krótsze trasy, mniej kolizji, spokojniejsza eksploatacja.
  • Prosta konstrukcja i trwałe materiały – przewidywalne utrzymanie.
Jeśli planujesz podobny obiekt, architekci przygotują koncepcję dopasowaną do programu nauczania, działki i budżetu, a potem przeprowadzą projekt od formalności po przekazanie szkoły do użytkowania.

Gimnazjum Grębocice

PROJEKT ZAGOSPODAROWANIA TERENU ORAZ PROJEKT ARCHITEKTONICZNO-BUDOWLANY GIMNAZJUM – GRĘBOCICE, UL. SZKOLNA

Inwestor: Gmina Grębocice, ul. Głogowska 3, 59-150 Grębocice
Projekt: 2011 • Użytkowanie: 2015

Skala i liczby
  • Powierzchnia działki: 8 900,00 m²
  • Powierzchnia zabudowy: 2 493,79 m²
  • Kubatura: 22 915,97 m³
  • Powierzchnia użytkowa: 3 907,36 m²
  • Wymiary maks. budynku: 87,18 × 32,48 m
  • Uczniowie: 360 (14 sal dydaktycznych: 6 parter, 8 piętro)

Idea i układ
Szkołę zaprojektowali architekci jako obiekt atrialny z zadaszonym wewnętrznym atrium. Układ w planie jest czytelny, a sercem budynku staje się jasna, centralna przestrzeń, która porządkuje kierunki ruchu i integruje społeczność. Dwie strefy różnią się wysokością: część szkolna jest dwukondygnacyjna, a blok z aulą i świetlicą – jednokondygnacyjny. Dzięki temu bryła dobrze „siada” w skali okolicy, a wewnątrz łatwo się odnaleźć.

Wejście i komunikacja
Przy wejściu głównym zaprojektowano hol dwukondygnacyjny z otwartą klatką schodową i dźwigiem panoramicznym. Obok znajdują się portiernia i zespół szatniowy z indywidualnymi szafkami dla wszystkich 360 uczniów. Taka logika porządkuje poranny ruch i skraca trasy. To standard, który architekci stosują w budynkach o intensywnym użytkowaniu.

Program dydaktyczny
Na parterze przewidziano 6 sal z bezpośrednim dostępem do zaplecza, a na piętrze 8 sal z funkcjonalnym rozmieszczeniem pracowni. Pomiędzy salami na północy i południu powstały tarasy rekreacyjno-edukacyjne dostępne z korytarzy. To proste rozszerzenie przestrzeni dydaktycznej: miejsce na doświadczenia, ciche czytanie lub zajęcia na świeżym powietrzu. Takie rozwiązania architekci wprowadzają, gdy szkoła ma żyć nie tylko w salach.

Strefy wspólne
Część z aulą i świetlicą działa jak elastyczny moduł wydarzeń: akademie, zebrania, warsztaty. Atrium spina blok dydaktyczny i strefę wspólną, a jego zadaszenie stabilizuje akustykę i doświetlenie. W atrium mieszczą się czytelne miejsca odpoczynku oraz ekspozycji prac uczniów. To naturalny „rynek szkoły”, który architekci ustawili w centrum, a nie na marginesie.

Administracja i zaplecze
Przy wejściu głównym od strony południowej ulokowano pokój nauczycielski z sekretariatem, sanitariatami dla kadry, archiwum i pomieszczeniami dyrekcji. Bliskość holu wejściowego ułatwia kontakt z rodzicami i nadzór nad ruchem. Zaplecze porządkowe i techniczne rozmieszczono przy trzonach komunikacyjnych, by obsługa nie przecinała głównych korytarzy – to codzienna ergonomia, na którą architekci zwracają uwagę od pierwszego szkicu.

Dostępność i bezpieczeństwo
Dźwig, szerokie biegi schodów, bezprogowe przejścia i czytelne piktogramy prowadzą przez budynek bez barier. Ewakuacja opiera się na prostych, krótkich biegach do zewnętrznych wyjść. Podział na strefy pozwala prowadzić równolegle funkcje szkolne i wydarzenia w auli, bez mieszania strumieni uczniów i gości. To praktyka, którą architekci uznają za podstawę w obiektach edukacyjnych.

Światło i materiały
Sale mają długie, łatwe do umeblowania ściany i równomierne doświetlenie. W częściach wspólnych zastosowano trwałe okładziny i logiczne odwodnienia posadzek. Zadaszenie atrium ogranicza przegrzewanie i poprawia komfort akustyczny. Rozwiązania są proste, bo takie najlepiej się sprawdzają – to konsekwencja podejścia, które architekci cenią w budynkach szkolnych.

Zagospodarowanie terenu i infrastruktura
Projekt objął układ drogowy i techniczny: zjazdy, miejsca krótkiego postoju, zatoczki dla autokarów, stojaki rowerowe, oświetlenie oraz zieleń porządkującą przestrzeń. Chodniki prowadzą najkrótszą trasą do wejścia, a dojazdy techniczne nie kolidują z ruchem uczniów. Takie uporządkowanie terenu pozwala szkole działać płynnie w godzinach szczytu.

Dlaczego to działa
  • Atrium jako centrum życia szkoły i naturalny węzeł orientacji.
  • Tarasy edukacyjne – dodatkowa, użyteczna przestrzeń bez skomplikowanych rozwiązań.
  • Czytelny podział stref – krótsze trasy, mniej kolizji, spokojniejsza eksploatacja.
  • Prosta konstrukcja i trwałe materiały – przewidywalne utrzymanie.
Jeśli planujesz podobny obiekt, architekci przygotują koncepcję dopasowaną do programu nauczania, działki i budżetu, a potem przeprowadzą projekt od formalności po przekazanie szkoły do użytkowania.
Używamy plików cookies w celach technicznych, statystycznych i reklamowych. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na ich użycie. Więcej informacji znajdziesz w naszej Polityce Cookies. View more
Accept