PROJEKT ARCHITEKTONICZNO-BUDOWLANY DOMU POMOCY SPOŁECZNEJ – OPOLE, UL. CHMIELOWICKA

Inwestor: Miasto Opole, Rynek–Ratusz, 45-015 Opole
Projekt: 2019 • Użytkowanie: 2024

To nowy Dom Pomocy Społecznej zaprojektowany tak, by codzienność była prosta: krótkie trasy, jasne funkcje, wygodny serwis. Jako architekci uporządkowaliśmy program w układ „U” z wewnętrznym dziedzińcem. Dzięki temu budynek jest czytelny dla mieszkańców i personelu, a życie toczy się wokół zieleni i światła dziennego.

Skala i liczby

• Powierzchnia terenu: 10 833,00 m²
• Kubatura brutto: 32 003,78 m³
• Powierzchnia zabudowy: 2 099,82 m²
• Powierzchnia użytkowa: 7 007,02 m²
• Kondygnacje: 3 nadziemne + pełne podpiwniczenie
• Wysokość całkowita: do 12 m (zgodnie z MPZP)
• Komunikacja: 3 klatki schodowe z dźwigami osobowymi

Założenia funkcjonalne
Program podzieliliśmy na strefy, które nie wchodzą sobie w drogę:

• Administracja – biura, zaplecze dla personelu.
• Opieka i zdrowie – gabinety lekarskie, pokoje terapeutów i opiekunów, rehabilitacja.
• Kuchnia + jadalnia dla 100 osób, z bezpośrednim wyjściem na taras od strony zachodniej.
• Sale dziennego pobytu i terapia zajęciowa.
• Część mieszkalna dla 100 mieszkańców – pokoje 1- i 2-osobowe, każdy z łazienką.
• Gościnne pokoje z łazienkami oraz pomieszczenie do mycia wózków.
• Zaplecze pralnicze – pralnia, prasowalnia, suszarnia, dezynfekcja, archiwum.
• Technika – wentylatornie, warsztaty, magazyny, węzeł cieplny, hydrofornia.

Ten układ to efekt pracy, jaką architekci wykonują z personelem: najpierw logistyka, później ściany.

Forma i kontekst
Bryła w kształcie litery U tworzy chroniony dziedziniec z zielenią rekreacyjną. Od zachodu jadalnia otwiera się na taras naziemny, który latem staje się naturalnym przedłużeniem sali. Zapisy MPZP narzuciły limit wysokości, dlatego II i III kondygnacja mają w świetle konstrukcji ok. 268 cm, a dach otrzymał wymuszony „zarys” skośny. Jako architekci przełożyliśmy to na racjonalne rozwiązania sufitów i instalacji, tak by pokoje i ciągi nie traciły na komforcie.

Codzienność mieszkańca
Droga „pokój → strefa dzienna → jadalnia → ogród” jest najkrótsza z możliwych. Każdy pokój ma własną łazienkę, a punkty pielęgniarskie rozlokowano tak, by opiekun widział najważniejsze odcinki korytarzy. Węzły sanitarne dla gości są blisko części wspólnych. To proste wybory, które architekci stawiają ponad efekty wizualne, bo decydują o komforcie użytkowania.

Praca personelu
Kuchnia ma czytelną dostawę „od zaplecza”, a szlaki brudne i czyste nie krzyżują się. Pralnia, dezynfekcja i gospodarka bielizną leżą przy trzonach windowych, co skraca kursy wózków. Magazyny i technika dostępne są z korytarzy serwisowych, bez przecinania stref mieszkańców. Dzięki temu obsługa działa płynnie, a budynek jest przewidywalny w utrzymaniu.

Bezpieczeństwo i dostępność
Trzy klatki z windami zapewniają redundancję i krótkie drogi ewakuacji. Korytarze mają czytelne kontrasty, punkty odpoczynku i miejsce na mijanki wózków. Wejścia do pokoi zaprojektowano bezprogowo, z odpowiednimi szerokościami i promieniami skrętu. To standard, którego architekci pilnują w obiektach opiekuńczych.

Energia i technika
Pełne podpiwniczenie mieści węzły technologiczne i pozwala serwisować instalacje bez zakłócania życia budynku. Wentylacja i ogrzewanie są strefowane, a pomieszczenia techniczne rozmieszczono tak, by hałas i drgania nie przenosiły się do części mieszkalnej. Tak projektują architekci, kiedy liczy się cichy i stabilny mikroklimat.

Podsumowanie
DPS przy ul. Chmielowickiej to budynek „do życia”: jasny układ, bezpieczne odcinki, sensowna technika. Dziedziniec porządkuje przestrzeń, a jadalnia z tarasem buduje wspólnotę. Jeśli potrzebujesz podobnego podejścia, architekci przygotują projekt dopasowany do programu, budżetu i wymogów formalnych — od koncepcji po wsparcie w użytkowaniu.